Een openhartige kijk in de wereld van een conflictfotograaf.
Baghdad, oktober 2011
Ik loop meteen in een stroom van mensen, want iedereen gaat naar die plek. Dat valt me op. Natuurlijk komen er mensen vandaan gerend, maar de rest gaat er juist naar toe, die wil helpen. Dit gebeurt ook zo vaak, aantal keren per dag soms. Ik voel angst, ik weet dat ik niet blij zal zijn met wat ik zal zien. Toch loop ik er naar toe als een scanner, ik inventariseer de chaos. Waar is de kern? Dat is niet waar de bom is afgegaan. Dat is de concentratie van de emotie. Waar liggen de slachtoffers? En niet alleen zij, maar waar is de interactie? De dode jongen en het brandende autowrak zie ik als eerste, maar het is niet de eerste foto die ik neem.
Dat is de foto waarop mensen een betonblok proberen weg te duwen, aan een been sjorren van een man die bekneld is tussen de zware platen die in Bagdad langs drukke wegen staan. Het beton dat hem juist had moeten beschermen.
Het beeld van die ene man die ondertussen zijn familie belt. Dat vind ik een veel krachtiger verhaal, dat uitstijgt boven het feit dat er mensen zijn omgekomen. Ik spring meteen naar de consequenties voor de familie, voor hen die achterblijven. Daar ben ik naar op zoek, waar die tragiek samenkomt.
Over de fotograaf Eddy van Wessel
Zijn focus ligt op langjarige projecten. Zo fotografeerde hij de oorlog in Tsjetsjenië over een periode van meer dan 10 jaar. Hij was ook een van de eerste fotografen die in 2003 Irak binnen ging en is daar meerdere keren naar teruggegaan. Hierdoor wordt het een deel van de geschiedenis van een land dat fotografisch is vastgelegd en een breder beeld geeft dan een enkele reportage.
Eddy van Wessel legt vooral emoties vast, meer nog dan het nieuws. Zijn beelden zijn compositorisch sterk en raken je diep.
Hij won reeds een aantal prijzen, waaronder de Zilveren Camera 2012 voor zijn verslag legging van de oorlog in Syrië. Van Wessel was al eerder twee maal fotojournalist van het jaar met foto’s gemaakt in Tsjetsjenië en Irak.
